Maandelijks archief: mei 2012

Nieuwe aspecten van ons expat bestaan

Geplaatst op door
1

Als toevoeging op het vorige stukje, kan ik nog even melden dat het nieuwe pakketje (de snijplanken) binnen is: onbeschadigd en wel. Daarnaast beginnen we zelf ook steeds meer de ‘hello’-aanpak toe te passen aan de telefoon. Mijn telefoonnummer is hiervoor volgens mij van iemand geweest met enerzijds veel financiële problemen en anderzijds heel veel vrienden die ze nu niet meer kan informeren over haar nieuwe nummer. Zodoende krijg ik vrij vaak verkeerd verbonden telefoontjes en berichtjes. Als dat een keertje gebeurt, is dat niet zo erg. Jammer genoeg zijn er weken dat het elke dag een keer of twee gebeurt. Afhankelijk van mijn bui en de reactie aan de andere kant als ik opneem met ‘Sjoerd speaking’, heb ik ondertussen twee manieren om het gesprek te vervolgen.

Manier 1 – ‘I just came to say hello’ / papegaai
Als men niet luistert naar wat ik zojuist gezegd heb en verder gaat met “…hello…” of een zin in Bahasa, dan antwoord ik gewoon “…hello…”. Doorgaans duurt dit dan zo’n drie keer hello-en op en neer alvorens de andere kant ophangt. Heel soms gaat het over in manier 2. Het is vooral leuk om te merken dat mensen dan zelf ook een beetje gefrustreerd raken. Niet dat ze daar iets mee doen overigens. Helaas.

Manier 2 – die ken’k nie!
Ondertussen weet ik dat de betreffende persoon een naam draagt die iets weg heeft van Jazlyn. Als ze dan vragen of ze met haar kunnen spreken zeg ik dat dat niet kan. Dit antwoord verwachten ze vaak niet. Als ze vervolgens vragen of ik een boodschap kan achterlaten of vragen wanneer ze er wel is, komt de aap uit de mouw: Jazlyn, who the f*ck is Jazlyn? Die ken’k nie! In principe een vrij effectieve methode, want dat betekent in het vervolg weer iemand minder die me onterecht lastig valt.

Pruimencake die goed te pruimen was

Pruimencake die goed te pruimen was

Op het werk was het deze week een week als alle andere: druk! Zodoende ’s avonds weinig tijd om (samen) iets te ondernemen. Gelukkig voor Anja heeft ze overdag wel allerlei dingen te ondernemen. Sinds we een oven hebben is Anja aan het bakken geslagen en daar konden mijn collega’s deze week van meegenieten. Anja had namelijk een heerlijke cake met pruimen gebakken. Daarnaast was er deze week een bijeenkomst van de IWAKL. Deze scheen aan Moederdag gekoppeld te zijn. De uitnodiging sprak dan ook over een bijeenkomst van leden met hun moeders. Gek hè, dat er niet zoveel (0) moeders waren…

Lunchen met de IWAKL

Lunchen met de IWAKL

De bijeenkomst was op een locatie waar Anja en ik al eens wilden gaan eten. Hier draait alles namelijk om thee. Niet alleen om het te drinken, maar ook om alles in te koken. Eerst werd er een presentatie gegeven over hoe je (Chinese) thee eigenlijk moet zetten, in zou moeten schenken en op zou moeten drinken. Daarna volgde een in thee gekookte lunch. En natuurlijk was er ruimschoots de mogelijkheid om te klessebessen.

Voor het wakeboarden kunnen we nog lachen

Voor het wakeboarden kunnen we nog lachen

Gisteren hebben we deelgenomen aan de watersportdag van de Nederlandse Vereniging (NLV). Deze vond plaats rond/op Lake Putrajaya. Zoals de naam al doet vermoeden, ligt dit meer in Putrajaya, de nieuwe federale hoofdstad waar werkelijk alles uit de grond gestampt is. Niets is hier authentiek of natuurlijk. Zo ook het meer niet. Nep of niet: een ideale locatie. Zeker als je het bijbehorende Maritime Centre Putrajaya bekijkt. Werkelijk alles is aanwezig: zeilbotenverhuur, wakeboarden, waterskien, een overdekt openlucht zwembad (ja echt), … Eigenlijk alles wat je nodig hebt is aanwezig op één ding na: bezoekers. Helaas was de opkomst van de watersportdag niet al te groot, maar heel veel andere bezoekers waren er niet. En dat vond ik toch wel vreemd als je alle faciliteiten eens op een rijtje zet.

Sjoerd aan het wakeboarden

Sjoerd aan het wakeboarden

Het gebrek aan aanwezige mensen betekende wel dat we twee keer zo lang konden wakeboarden. En dat was voor mij weer een gunstige bijkomstigheid, want de eerste sessie was nog niet zo succesvol. Pas bij de tweede sessie lukte het me om overeind te komen en, belangrijker nog, te blijven! Anja had besloten om vanuit de boot foto’s te maken en het daar maar bij te laten. Wel wilde ze na het wakeboarden nog mee om even een rondje te zeilen. We konden namelijk vrij gebruik maken van de bootjes (optimistjes en lasers) die er lagen. Omdat we zo lang bezig waren geweest met wakeboarden konden we helaas niet meer zeilen. Dat doen we een volgende keer dan maar, want we zijn zeker van plan terug te komen. Dan is het niet vrij, maar vanaf RM 15 (nog geen 4 Euro!) per uur kun je al een bootje huren.

Na nog een lekkere maaltijd genuttigd te hebben bij het zwembad, dat ondertussen speciaal voor de NLV gereserveerd was, gingen we op huis aan. We hadden namelijk nog meer op het programma staan. We gingen kennismaken met een aspect van het expat leven waarmee we nog niet hadden kennisgemaakt: afscheid nemen. Er is een tijd van komen en een tijd van gaan. Voor veel expat gezinnen zit daar ongeveer drie jaar tussen. Grofweg ‘verlies’ je gemiddeld dus een derde van je vriendenkring per jaar. Het is mooi om te zien hoe mensen hier verschillend mee omgaan. De een geeft aan dat de relaties met anderen bewust niet zo diep gaan, terwijl een ander aangeeft juist veel eerder opener en oprechter te zijn als hij/zij iemand mag dan voorheen. Feit is wel dat bijna niemand het leuk vindt als er weer iemand gaat. Toch wordt meestal geprobeerd om een en ander luchtig te houden met een afscheidsfeestje.

Afscheidsfeestje in wit en turqoise

Afscheidsfeestje in wit en turqoise

Voor het feestje gisteravond was gevraagd of iedereen zijn kleding kon afstemmen op het thema: turqoise en wit. Dit keer was het vinden van de juiste kleding voor Anja makkelijker dan voor mij. Anja had namelijk nog een fleurige jurk met veel witte en turqoise tinten. Veel meer dan een witte broek kon ik niet matchen met het thema. Omdat ik toch nog nieuwe shirts nodig had, zijn we eerder deze week ‘s avonds al even gaan shoppen. Bij de winkel die we voor ogen hadden, slaagden we direct. Dat wil zeggen, voor het turqoise shirt. Toen we van de pashokjes terugliepen, viel Anja d’r oog op een speciale collectie polo’s van EK deelnemers. Aangezien het grootste deel van mijn oranje-‘meuk’ in Nederland ligt opgeslagen, was ik nog op zoek naar een passend shirt voor het EK. Jullie zullen begrijpen dat ik hier sinds deze week ben begonnen met mijn KL collectie…

Op zich ook wel weer een nieuwe ervaring: als expat het eindtoernooi gaan beleven. Expat of niet: het begint te kriebelen. Toch is het wel raar, want we hebben hier geen versierde straten, huizen en flats, geen Oranje Journaals, geen Dries Roelvink (is dat erg?) en dan zijn de wedstrijden straks ook nog een keer ’s nachts. Wat we wel hebben: we zijn met de Nederlandse Vereniging aan het kijken of we in een pub gezamenlijk de wedstrijden kunnen gaan volgen. Drie keer raden wie daar bij willen zijn…

Nasi pattaya

Nasi pattaya

Zoals jullie van ons gewend zijn, beschrijven we regelmatig hoe lekker we hier kunnen eten en/of hebben gegeten. Omdat Anja in het vorige stukje hier met geen woord over gerept heeft, zal ik dat hier nog even moeten doen, want we hebben weer lekker kunnen smullen. Eerst was daar de nasi goreng pattaya. Een gerecht dat volgens mij vrij moeilijk is om juist te presenteren. Dit is namelijk een pakketje van gebakken en gekruide rijst (nasi goreng), verpakt in een omelet. Een hele leuke ervaring en nog smaakvol bovendien!

Vis in bananenblad van de BBQ

Vis in bananenblad van de BBQ

Vervolgens heeft een van mijn collega’s ons deze week tijdens de lunch meegenomen naar een versmarkt relatief dicht bij ons kantoor. Rondom de versmarkt was een aantal stalletjes. De meesten van stalletjes hadden geen of bijna geen bezoekers. Er was echter één tentje waar het stampvol was. En ondertussen weten wij waarom. Daar wordt namelijk verse, gemarineerde, vis in een bananenblad gewikkeld en vervolgens op de plaat/bbq gebakken.

Vis in bananenblad na de BBQ

Vis in bananenblad na de BBQ

Mijn collega weet ondertussen dat ik een lekkerbekje ben, dus hij bestelde snel drie verschillende soorten vis: heerlijk, heerlijk en heerlijk! Voor Anja was de locatie iets minder geschikt, want die moest het stellen met de kwalitatief mindere nasi ayam, oftewel ‘kip-met-rijst’ van het aangrenzende stalletje.

Verse sla

Verse sla


 

Toch heeft al het lekkere eten op straat wel een nadeel: een structureel gebrek aan groente. Zodoende proberen we de sporadische keren dat we thuis eten, veel verse groente te verorberen. Het kwam dan ook goed uit dat we bij een supermarkt hier in de buurt echte verse sla kunnen krijgen. Hier hebben ze een heel irrigatiesysteem van pvc buizen aangelegd waarin kroppen sla met wortel en al in gestoken zijn.

Post, Telegraaf en Telefoon in Maleisië…

Geplaatst op door
4

Het zat ons deze week niet echt mee met de post hier in Maleisië. Soms wil je toch wel weer even in Nederland wonen…

Het begon met een klein pakketje wat ze probeerden in de brievenbus te stoppen. Nou zul je zeggen: dat kan. Maar je moet je voorstellen dat de brievenbus een opening heeft van 2 cm en het pakketje zo’n 8 cm hoog was… Ik vond het uitermate knap dat het ze gelukt is. Jammer genoeg heb ik niet zo’n fancy telefoon die foto’s kan maken, zodat ik het beeld van de kapotte brievenbus, maar met pakketje erin, met jullie kan delen. Helaas was hierdoor onze gehele brievenbus gesloopt en heb ik iemand van het gebouw hierop aangesproken. Natuurlijk was het de schuld van de postbode, die dus te lui was om naar boven te komen. Het mannetje heeft de brievenbus provisorisch gemaakt met de mededeling dat hij iemand zou sturen om het helemaal te maken. Tot nu toe nog niets van gemerkt…

De doos belooft al niet veel goeds...

De doos belooft al niet veel goeds...

Vervolgens kwam de postbode later deze week wel een keer naar boven. Het was mij niet duidelijk van wie het pakketje was (onbekend bedrijf) en wat de inhoud was. Toch heb ik het maar aangenomen omdat er toch echt mijn naam op stond. Toen ik het uitpakte bleek dat het de snijplanken waren die ik besteld had via Groupon. Maar toen bleek ook dat de houder waar de snijplanken in zaten helemaal beschadigd was. Zucht. Overigens kwam dit mede door de fantastische inpak kwaliteiten van de verzender. Denk je in: een doos met daarin een houder met snijplanken, zonder enig opvul- danwel beschermingsmateriaal. Gek hè, dat dat in een zending beschadigd raakt. Het kan hier ook niet zomaar goed gaan.
Dit is toch echt niet de bedoeling

Dit is toch echt niet de bedoeling

Dus maar weer een uitgebreide mail gestuurd met uitleg en foto’s. Ik had al bedacht dat er waarschijnlijk nooit een antwoord zou komen en dat ik er later achteraan moest bellen, maar ik kreeg binnen een half uur reactie terug dat ik het pakketje terug kon sturen en ik dan een nieuwe opgestuurd zou krijgen, inclusief de gemaakte verzendkosten. Dat had ik echt niet verwacht. Dus op naar het postkantoor en daar weer meer dan een uur wachten tot je aan de beurt bent. Nog een keer: zucht. Helemaal toen de beambte naar het pakketje wees en aangaf dat dat wel eens kapot zou gaan in de zending. Ik schreeuwde bijna uit: DUH, MAAR HET IS AL KAPOT! Nou maar afwachten wanneer de nieuwe snijplanken arriveren, en vooral hoe ze arriveren.

En toen was het nog niet klaar: alle post van blok B was bij blok A (waar wij dus wonen) bezorgd. En waarschijnlijk was onze post bij blok B bezorgd… Om nu heel makkelijk de post bovenop de brievenbus te leggen – net als alle andere bewoners (helaas) – leek ons niet zo netjes. Daarom liepen we met al ‘onze’ post naar de bewaker en probeerden uit te leggen dat dit toch echt niet voor ons was. Na zo’n zes keer controleren wat het adres was, keek de bewaker ons vragend aan. Nogmaals proberen uit te leggen wat het probleem was. Het lijkt wel alsof een gemiddelde bewaker hier maar twee dingen hoeft te kunnen: salueren en in de portofoon praten, oh nee, brabbelen is een beter woord. Dat eerste had hij al bij binnenkomst gedaan, dat tweede bleef hij gedurende de volgende tien minuten doen, zonder iets tegen ons te zeggen. Enige navraag in het Engels was verspilde moeite, want de vragende ogen werden nog groter.
Op naar het wachthuisje. Wederom fout van de postbode werd ons na veel vragen verteld. Ook dit had nogal wat voeten in aarde, want ze begonnen ons telkens uit te leggen dat ze echt wel zouden bellen als er een pakketje bezorgd zou worden. Maar uiteindelijk kwam de boodschap gelukkig over. Helaas kun je hier wel een klacht indienen bij de post, maar dan word je vol in je gezicht uitlachen en schiet je dus niets mee op: “ik weet toch echt wel hoe ik mijn werk moet doen?”. Nou maar hopen dat we geen post gemist hebben. Dat zullen we echter nooit weten.

Eén lichtpuntje: de Flits is deze week wel via de post gearriveerd. Met mijn bijdragen voor de kalender, het prikbord, smullen en ontdek je plekje. Je kunt op bijgevoegde afbeeldingen klikken voor een vergroting.

Als de post nu de enige ergernis op gebied van communicatie was, dan konden we daar nog mee leven. Dan zouden we namelijk altijd nog terug kunnen vallen op email en telefoon. Wat betreft email lijkt het wel of een gemiddeld zichzelf respecterend bedrijf geen bedrijfs email adres heeft en anders in ieder geval geen domeinnaam. Op Facebook kun je ze gelukkig wel vaak vinden. Maar of je daar nou iets aan hebt?… Er vliegen hier dus vrij veel Gmail, Hotmail en Yahoo adressen in het rond wat het vrij moeilijk maakt om te achterhalen wie of wat je nu een emailtje schrijft. Dan maar de telefoon.

Van alle dingen die je hier moet doen vinden wij telefoneren misschien wel het ergste wat er is. Een gesprek begint van beide kanten met ‘….hello….’. Je weet dus nooit wie je aan de lijn hebt of wie jou belt. Stel dat je gebeld wordt, dan beginnen ze meteen in het Bahasa (Maleis) een aantal zinnen te praten. Als je dan aangeeft dat je geen Bahasa spreekt, maar dat je toch graag in het Engels wil praten, begint het gesprek overnieuw: “….hello…., ….hello?….., ….hello…., tuut tuut tuut”.
Als je zelf belt en je vraagt of degene die zojuist ‘hello’ gezegd heeft ook die en die van dat bedrijf is, dan krijg je een reactie van “duh… anders had je toch niet naar dit nummer gebeld?” Je mag blij zijn als je die zin überhaupt verstaat, want er wordt vrij veel Indiaas Engels gebrabbeld en het filter van de telefoon draagt dan ook niet bij aan de resulterende verstaanbaarheid.
Wat het telefoneren naast dit alles nog aangenamer maakt, is het uitwisselen van gegevens. Een naam spellen gaat per definitie niet (al lijkt dat eenzijdig, want als je de andere kant om iets vraagt dan spuiten de letters er uit). Je moet dus goed de A van Anton, B van Bernard in lokale variant beheersen. In dit geval gebruik je landen, werelddelen of steden. Overigens zijn deze vrij flexibel in te vullen, want gelukkig begrijpen veel mensen dat Asia, Angola, Australia en Alaska allemaal met de A beginnen. Eind van het verhaal is dat het allemaal niet uitmaakt, want ze lijken toch niet naar je te luisteren.

Zo hebben wij laatst pizza besteld – ja we hebben gezondigd ohhhhhh. Sjoerd moest tot drie keer toe proberen zijn telefoonnummer door te geven (toch niet zo moeilijk met drie keer de combinatie ‘19’). Daarna was het de beurt aan ons adres. Uiteindelijk mag het een wonder heten dat men ons heeft weten te vinden, want het adres op de bon leek uiteindelijk in de verste verte niet op wat we opgegeven hadden. Misschien hadden we de bezorger hier wel een extra fooi voor moeten geven. Als hij het op naam had moeten doen – Sjoerd heeft wel driemaal zijn naam letter voor letter, met S van Singapore, etc. gespeld – was het helemaal niet gelukt, want wat voor ‘Sjoerd’ had door moeten gaan was een heel alfabet waar geen ‘Sjoerd’ in te herkennen was.

Los van het telefoneren, was de discussie over de prijs wel leuk. De pizzeria heeft een 2-halen-1-betalen regeling. Dat wil zoveel zeggen als dat je niet een enkele pizza kunt bestellen zonder er voor twee te betalen. Volgens de folder gold dit voor ‘any pizza’. Als je dan bestelt, blijken er voor regular en large pizza’s andere prijscategorieën te bestaan. Begrijpelijk, maar zet het dan op zijn minst even in de folder. Omdat wij een regular en een large wilden, hebben we geprobeerd om de vriendelijke juffrouw uit te leggen dat het voor het bedrijf misschien een gunstige oplossing zou zijn als we gewoon voor een large combi zouden betalen en dat zij ons dan een regular en een large pizza zouden leveren. Hoe konden we het bedenken… als we dit wilden moesten we toch gewoon voor vier pizza’s betalen?!?!??! Weer eentje in de categorie: “ik weet toch echt wel hoe ik mijn werk moet doen?”.

Leve de koningin van Oz

Geplaatst op door
3

Door de regenval is de (kolkende) rivier nu 3 meter gestegen

Door de regenval is de (kolkende) rivier nu 3 meter gestegen

Zoals Anja de vorige keer al eindigde, was het hier afgelopen maandag en dinsdag echt pokkeweer. Niet echt weer om Koninginnedag te vieren. Nu had dat op maandag sowieso niet echt gekund, want 30 april is hier gewoon 30 april: een dag als alle andere (werk-)dagen. Dit in tegenstelling tot dinsdag: Labour Day, bij ons beter bekend als Dag van de Arbeid. Dit lijkt een beetje een paradox, want in veel landen, waaronder Maleisië, is het een belangrijke feestdag. Feestdag of niet, duty calls, dus ik ging lekker naar kantoor – achteraf gezien nog niet eens zo’n slechte keuze in verband met het weer. Op dit moment is het een hectische periode waarin de afspraken al staan, dus moeten we er alles aan doen om de afspraken ook daadwerkelijk na te komen.

Dan helpt het niet dat het gisteren (5 mei) ook nog eens Wesak Day was. Ondanks dat dit op zaterdag viel, hadden veel bedrijven vrijdag al vrijaf om dit te compenseren. Dit doet me overigens denken aan Bevrijdingsdag: dit jaar kon iedereen dit vieren (al lijkt het me stug dat veel mensen vrijdag compensatie kregen). Doordat vrijdag dus voor velen vrijaf was, is een aantal afspraken naar voren geschoven. Zodoende was ik dinsdag niet alleen, want een van mijn collega’s moest ineens woensdag al klaar zijn in plaats van donderdag.

Lekkere bitterballen! (is de foto bewogen of heb ik teveel Heineken op?)

Lekkere bitterballen! (is de foto bewogen of heb ik teveel Heineken op?)

Om toch een Koninginnedag gevoel te krijgen, waren we – de hele Nederlandse Vereniging en alle Nederlandse getinte bedrijven – bij de ambassadeur thuis uitgenodigd voor een borrel. De borrel zelf begon om vijf uur, maar wij waren er niet voor zessen. Dat kwam enerzijds omdat we niet op tijd vertrokken, maar anderzijds door het verkeer. We vertrokken vanaf kantoor, wat naar Nederlandse begrippen misschien nog net op loopafstand ligt van de residentie. Met het weer hier en de rondweg die overgestoken moest worden, is dat echter geen optie, tenzij je een portable douche en schone kleren meesjouwt. Dus maar met de taxi de file in die ik elke dag vanaf mijn werkplek mag aanschouwen. Gelukkig waren we nog net op tijd om de speech van de ambassadeur aan te horen, het Wilhelmus mee te zingen en na ‘Leve de koningin’ driewerf ‘hoezee’ te roepen.
De borrel zou eigenlijk om half acht afgelopen zijn, maar volgens mij was er meer dan genoeg ingeslagen. En het is toch zonde om al die haring weg te gooien… Zodoende hebben we tot een uur of tien kunnen bijkletsen met mensen die we hier tot nu toe allemaal al hebben leren kennen, onder het genot van haring, bitterballen, Heineken en Grimbergen. En deze keer hoefden we niet eens te fuiken voor de bitterballen!

Op kantoor was er nog wat nodig van de Ikea (o.a. oranje handdoeken!), dus hadden we bedacht dat we daar gisteren maar eens naar toe moesten. Anja had namelijk al eens ondervonden dat het onmogelijk is om met je karretje bij de auto te komen, dus alleen gaan is nogal onpraktisch als je veel en/of grote dingen bij je hebt. Het beste kunnen we hier op zaterdag samen naar toe. Keerzijde is wel dat naar de Ikea gaan op zaterdag hier zoiets is als op 2e Kerst-, Paas- of Pinksterdag in Nederland. Na drie rondjes door de parkeergarage vonden we eindelijk een plekje, al vond iemand anders dat hij ook recht had op dat plekje. Gelukkig voor ons blokkeerde de uitgaande auto zijn pad en konden we lekker parkeren. Het moderne rijden hier draait meer om assertiviteit…

Stairway to heav... hell?

Stairway to heav... hell?

Na een rondje showroom en magazijn – met uiteraard een pitstop voor de gehaktballetjes – eerst even terug naar de auto en ondertussen tientallen parkeerplek zoekende mensen teleurstellen omdat we echt niet weggingen. Rondom de Ikea zit namelijk ook een heel mall complex met allerhande thema’s en dat wilden wij wel eens bekijken. Stiekem hebben we er best wat leuke en nuttige adresjes gevonden, dus we hebben er goed aan gedaan om hier eens door heen te struinen. Omdat we ’s avonds nog wat op het programma hadden staan, besloten we nu dan toch wel naar huis te gaan. Dit tot groot genoegen van één gelukkige, want er waren nog steeds meer auto’s dan parkeerplekken.

Het idee dat ik heb van navigatiesystemen zonder toeters en bellen, als gebruik maken van file-informatie, is dat ze deterministisch zijn. Als ik vandaag op punt A sta en ik moet naar punt B, dan verwacht ik dat ik dezelfde route krijg voorgeschoteld als morgen of gisteren. Zo niet met ons systeem. Op de een of andere manier kreeg ik een heel andere route suggestie dan Anja de vorige keer. Dit was bij de heenweg al een beetje het geval, maar bij de terugweg werd een en ander wat problematischer, omdat er U-turns dwars door een betonnen muur gemaakt zouden moeten worden, er afgeslagen zou moeten worden bij wegen die er niet zijn enz. En dat terwijl we de nieuwste kaarten hebben. Na een flinke omweg zijn we gelukkig netjes thuisgekomen.

Zoals gezegd hadden we nog een avondprogramma: ‘The Wizard of Oz’ werd opgevoerd bij een theater om de hoek. Helaas is dat om de hoek hemelsbreed misschien driehonderd meter, maar qua loopafstand al snel meer dan een kilometer, doordat we een spoor moeten kruisen en daarnaast twee keer hetzelfde eind parallel aan het spoor moeten lopen. Lekker luxe met de auto dus. Bijkomend voordeel was wel dat we onze blik voor het avondeten weer konden verruimen, want we hoefden zodoende niet pal naast huis iets te gaan eten.

Terras uitgebouwd op straat

Terras uitgebouwd op straat

Van een klant van ons heb ik al eens begrepen dat een Chinese tent hier in de buurt hele lekkere Chinese (vis-)curry en chickenwings had. Het grappige was dat ik de tent al wel kende, want toen hij probeerde uit te leggen waar het was, vroeg ik of die niet naast een kapsalon zat; de kapsalon waar ik nu twee keer geweest ben. Het bleek inderdaad die tent te zijn. Dan moet je bedenken dat de goede man hier zo’n 40 kilometer vandaan woont en uit het gehele culinaire bos hier in de regio juist deze ‘boom’ aanprijst. Dan moesten we dat maar eens proberen.

Netjes alles opgegegeten

Netjes alles opgegegeten

En inderdaad: we zijn niet teleurgesteld. De curry had een heerlijke smaak en was goed gevuld met vis, okra, boontjes, aubergine en een soort gefrituurde tofu. Zelfs Anja heeft hier van mee zitten smullen (met uitzondering van de vis natuurlijk).
De cast na de show

De cast na de show

Daarnaast de chickenwings geprobeerd en ook hiervoor geldt: geen woord gelogen! Om nog aan onze groenten te komen hadden we ook een soort paksoi besteld. Daarnaast ook nog een ‘kong po chicken’, want we hadden slechts een paar chickenwings. ‘Helaas’ moeten we nog steeds leren dat bij een gemiddelde Chinese gelegenheid hier small porties helemaal niet small zijn. Aan twee tot drie gerechtjes hadden we al meer dan genoeg gehad.
Voor uitbuiken was geen tijd, want we moesten door naar het theater. Het was een hele geslaagde show, waarin een zeer grote dosis humor verwerkt zat. Er zaten ook wat lokale grapjes in, die we zelfs al begrepen!

Bezoek uit NL: Ev & Erik

Geplaatst op door
5

Ev en Erik ophalen van het vliegveld

Ev en Erik ophalen van het vliegveld

Na alle drukte van afgelopen week is de rust wedergekeerd. Woensdag avond hebben we Ev en Erik met de trein opgehaald van het vliegveld. ’s Avonds lekker bijgekletst aan het zwembad onder het genot van een biertje. Sjoerd moest donderdag en vrijdag gewoon werken, dus ben ik de hele dag met ze op pad geweest. Er stond één ding bovenaan de lijst met ‘todo’ dingen: de KL Tower.
Zicht vanaf de KL Tower

Zicht vanaf de KL Tower

Hier zijn we dus donderdag ochtend (een beetje later dan gepland, want de wekker stond nog op Vietnamese tijd…) direct naar toe gegaan. Gelukkig zat het weer mee en hebben ze een eerste indruk gekregen van KL en omgeving. En het was er super rustig in vergelijking met toen Sjoerd en ik hier (in het weekend) naar toe zijn geweest. Ik wilde ze natuurlijk ook laten proeven van de lokale keuken en heb ze meegenomen naar Little India voor een late lunch. Daarna zijn we naar Suria KLCC (mall) gegaan en natuurlijk de bijbehorende Petronas Twin Towers. Hier hebben we de meest vreemde poses aangenomen om de torens op de foto te krijgen.

Ev en ik met de Petronas Towers op de achtergrond

Ev en ik met de Petronas Towers op de achtergrond

Ondertussen was het al na zessen en zijn we richting het werk van Sjoerd gegaan om het kantoor te laten zien en bovenin de toren een borreltje te drinken samen met andere Eric, de financieel manager. Hierna zijn we met zijn vijven naar Plaza Low Yat geweest, de mall met alleen maar gadgets, elektronica, computers, camera’s, mobieltjes, etc. Een echte must voor elke man in KL weet ik uit ervaring.
Lunch in Little India

Lunch in Little India

Ev en ik wilden alleen maar graag wat eten… Rond tien uur (dan sluiten de winkels) gingen we eindelijk richting het eten. We wilden ze graag Jalan Alor, een toeristische straat in Bukit Bintang met lokaal eten, laten zien én proeven. Uiteindelijk stond de hele tafel vol met vis, kip, saté, groenten, omelet en rijst. Heerlijk!

Ev en Erik voor Masjid Jamek

Ev en Erik voor Masjid Jamek

Vrijdag was het tijd voor de wandeling die iedereen die in KL is een keer gedaan moet hebben, rondom het koloniale hart van de stad: Masjid Jamek (oudste moskee van KL), Merdeka Square (onafhankelijkheidplein), Central Market (oude markthal omgebouwd tot souvenir paradijs), Chinatown en Litte India. Helaas was Merdeka Square helemaal afgelopen vanwege de protesten op zaterdag. Alhoewel we deze wandeling zondag ook al gedaan hadden met andere Eric en ook al eens met collega Stan, is het elke keer weer anders vanwege de interesses van mensen. Deze keer was de wandeling erg uitgebreid, inclusief een museumbezoek en lunch in Central Market.

Hierna moesten we kiezen: naar het KLCC Aquarium of naar Lake Gardens. Gelukkig voor mij, kozen ze voor het aquarium. Hier zijn Sjoerd en ik zelf nog nooit geweest, dus weer eens wat anders als gids. Ik moet zeggen dat het de moeite waard was.

Tunnel midden in het aquarium

Tunnel midden in het aquarium

Hoogtepunt was de tunnel midden door het aquarium met overal vissen om je heen. Overigens hoef je zelf niet te lopen, maar sta je op een lopende band. En wel grappig, we kregen alle drie korting omdat ik Maleisië woon. Eigenlijk kreeg je alleen korting als je in het bezit bent van een MyKad, een identiteitskaart voor Maleisiërs… Geluk gehad dus.

Petronas Twin Towers by night

Petronas Twin Towers by night

Toen moesten we wachten tot Sjoerd klaar was op het werk: heel vervelend! Wederom onder het genot van een drankje aan de rand van het KLCC park. Toen Sjoerd eindelijk gearriveerd was, gingen we naar Berjaya Times Square. Niet voor het grote pretpark wat in de mall ligt, maar om een helikopter te kopen. Hier was Erik de hele dag al over bezig. Ev en ik maar weer rustig wachten. Later kwam de aap uit de mouw: ze wilden er allebei één kopen (want dan krijg je korting zeiden ze…) Uiteindelijk kregen ze 10 ringgit (2,50 euro) extra korting omdat ze er twee kochten. Nou, nou… Daarna hadden we twee dolblije kindjes. Grote vraag was of de helikopter wel mee mocht als handbagage in het vliegtuig. Ik heb nog niets gehoord, dus het zal wel goed gekomen zijn. Wederom hadden Ev en ik erge trek; het was immers al rond tienen. Wat we allemaal over hebben voor de mannen! Omdat bijna alles dicht was werd het maar fastfood.

Ev in het FRIM: canopy walk

Ev in het FRIM: canopy walk

Naast de KL Tower stond er nog iets erg hoog op het verlanglijstje: het FRIM. Omdat ik er niet zoveel in zag om weer de hele beklimming, en vooral de hele afdaling, opnieuw te doen, hadden we besloten dit tot zaterdag te bewaren. Ik was nog aan het twijfelen of ik mee zou gaan, toen tijdens het douchen de stroom uitviel. Ik was net lekker ingesopt, inclusief haren in de shampoo… Blijkbaar hadden we teveel dingen tegelijk aanstaan. In Nederland moet je dan over het algemeen alleen een stop vervangen of de hoofdschakelaar weer omzetten. Nou, hier dus niet. Nadat er een mannetje opgetrommeld was, wou hij het wel maken tegen betaling. Toen vertelde hij dat hij het eigenlijk niet mocht maken van het management. Na de eigenaar gebeld te bellen, hebben we Tenaga Nasional (= energie nationaal) gebeld. Zij zouden binnen 1 à 2 uur komen. Sjoerd, Ev en Erik zijn toen met gerust hart naar het FRIM gegaan en ik bleef thuis in de hitte (geen airco, geen ventilator, geen koelkast, dus geen water…). Wat zo simpel leek, bleek een nachtmerrie te worden.
Petronas Twin Towers

Petronas Twin Towers

Iemand die belt en alleen Maleis spreekt, ophangt, niet op komt dagen, telefoontjes, telefoontjes, etc. Vervolgens staan er mannetjes bij de poort, maar worden er niet doorgelaten. De guards bellen namelijk eerst naar het appartement voordat ze iemand binnen laten. Maar als je geen stroom hebt, doet de interne telefoon het natuurlijk ook niet. Net als de bel… Dit had ik natuurlijk direct al door en heb beneden gezegd dat ze de mannetjes gewoon door konden laten. Tot drie keer toe. Blijkbaar was dit toch teveel gevraagd…
Erik en ik

Erik en ik

Toen Sjoerd, Ev en Erik uren later terug kwamen, stond Sjoerd verbaasd te kijken dat het eerste mannetje (die ’s ochtends al was geweest), weer in de meterkast stond. Uiteindelijk is het goed gekomen en hadden we weer stroom. Maar toen zei het mannetje van Tenaga Nasional doodleuk dat als het weer voor zou komen, ze niet meer zouden komen… Toen bleek dat de problemen in de kabel zaten en dat die vervangen moet worden. Hier hebben we nu een discussie over met de eigenaar over wie moet betalen: wij, de eigenaar of het management. Kan dus nog wel even duren. Tot die tijd durf ik niet teveel dingen tegelijk aan te zetten, want zo’n nachtmerrie heb ik niet nog eens zin in!

Klaar voor het Koninginnebal

Klaar voor het Koninginnebal

Ondertussen had ik helemaal geen zin meer om naar het Koninginnebal te gaan. Ook was de halve stad afgesloten door de demonstraties, maar onduidelijk welke wegen precies. We zijn dus maar vroeg vertrokken en waren de eerste. De meeste mensen kwamen een uur later pas binnen… Gelukkig zijn we toch gegaan: het was SUPER! We begonnen met champagne en Hollandse haring. Net voor het diner was er een speech van de voorzitter en de Nederlandse ambassadeur. Deze was minder feestelijk vanwege het feit dat er vrijdag een Nederlands jongetje voor de school is gekidnapt. Het verzoek was dan ook, als gebaar naar de familie, geen foto’s van het feest op internet te plaatsen. Dit doen wij dan ook netjes, daarom alleen een foto van ons thuis in galakleding. Tot op heden is er nog geen teken van leven van het jongetje, helaas… In zo’n kleine gemeenschap heeft zoiets een grote impact.
Podium Koninginnebal

Podium Koninginnebal

Maar gelukkig wilden de meeste mensen het toch een gezellige, onvergetelijke avond maken en werd het een super feestje met een super band (de zanger was net Mika). Halverwege heb ik, net als vele dames, de schoenen maar uitgetrokken en stonden we allemaal op blote voeten of op slippers te springen. En toen was het zomaar al na twee uur…

Zondag zijn we redelijk vroeg opgestaan, zodat we misschien nog ergens naar toe konden gaan. Maar Ev en Erik wilden het lekker rustig aan doen. Dus uitgebreid ontbeten, koffers gepakt, gepraat en uiteindelijk met de auto naar het vliegveld gegaan. Het was er erg rustig, dus er was genoeg tijd om nog koffie te drinken. Daarna was het toch echt tijd voor het afscheid. Maar ze hebben beloofd nog eens terug te komen, in combinatie met een land in de omgeving. Ev en Erik: bedankt voor de super tijd!!! Het is nu wel heel stil in huis…

Wat overigens wel bijzonder is, is dat het gedurende het gehele bezoek van Ev en Erik bijna niet geregend (gestort) heeft. Ik had ze verteld dat het elke dag wel een uur stort en je dan absoluut niet buiten moet zijn. Ik denk dat we vandaag en gisteren alles wat gedurende hun verblijf niet is gevallen, extra hebben gekregen. Het stort en onweert al uren, net als gisteren. Geen zonnetje te zien…