Ondanks de vele reisjes die ik de afgelopen periode heb gemaakt, proberen we nog veel van de cultuur te proeven. Helaas heb ik niets meegekregen van de Mah Meri, maar gelukkig nog wel van Redang, het Islamic Art Museum en de Lake Gardens. De Lake Gardens stonden al een tijdje op de planning omdat het met de auto praktisch om de hoek is. Eigenlijk zijn we hier al eens geweest, want het Birdpark en de orchideetuin liggen hier ook. Deze keer wilden we door het park zelf wandelen, want we hadden al eens gehoord dat het hier erg mooi was. En inderdaad: het park is zeker de moeite waard om eens doorheen te struinen. Tip: doe dit wel als het wat bewolkt is, want in de strak blauwe lucht is het toch best heet.

Er zijn mooie paden en alles wordt erg zorgvuldig onderhouden. Vooral een aantal ‘typische’ bomen lijkt erg veel aandacht te krijgen. Het leek ons leuk om wat tijd te doden in de bootjes. Dan krijg je een soort Efteling gevoel, al zouden deze bootjes niet aan de ketting liggen, maar moest je zelf roeien. Helaas bleek de bewegwijzering naar de verhuur niet helemaal up-to-date, want het enige wat wij nog aantroffen was een bootje dat half vol water lag en verder niets.
Dan maar doorlopen. Dat was gelukkig geen verkeerde keuze, want toen we verder liepen, kwamen we een leguaan tegen. Deze liep een hele tijd met ons mee op langs het pad, totdat ik een foto wilde maken… hij/zij vertikte om hier medewerking aan te verlenen, waardoor dit nogal tijd vergde. Het was makkelijker om Anja op de foto te zetten met de volgende attractie: bomen met gevlochten stammen.

Een ander aspect van de cultuur wat al een tijdje op ons lag te wachten, was ‘Mee Udang’ (noedels met garnalen). Mijn collega Hilmy weet ons altijd te verrassen met de leukste en lekkerste eettentjes. Het enige nadeel voor Anja, is dat hij altijd vergeet dat Anja niet gecharmeerd is van eten dat onder de zeespiegel vandaan komt. Noedels en garnalen leverde dan ook niet direct een ‘Kom! Laten we gaan!’ op. Nadat hij ons had verzekerd dat er ook gevarieerd kon worden met andere ingrediënten, gingen we samen met zijn vrouw Ada en dochter(tje) Sofia op pad.

Er zijn van die dagen dat je hier, duidelijker dan anders, beseft dat je hier prima op je plek zit. Zeker als je bij Mee Udang (zo heet de tent dus ook) ziet wat voor een garnalen je geserveerd krijgt. Sommige exemplaren leken wel kleine kreeften! Los daarvan was de smaak om van te smullen. Ook Anja had met noedels geserveerd met een gepocheerd ei geen verkeerde keuze gemaakt. Duidelijk een plek waar we nog een keer terugkomen.

Twee dagen later zat ik alweer met Asraf en Dennis bij een soortgelijke toko: ‘Mee Ketam’; noedels met krab. En ook dit was weer, heel afgezaagd, H E E R L I J K! Daarnaast was dit wel een bijzondere gelegenheid, want de keren dat je ons met zijn 3-en samen ziet, zijn op één hand te tellen. Ter illustratie: de laatste keer dat we hiervoor samen waren, was tijdens Nederland-Duitsland. Het was voor de klanten die dag dan ook bijzonder dat wij als de drie musketiers aanwezig waren op locatie.

Afgelopen week was de kans om ons samen te zien 0, want ik mocht terug naar Perth. Helaas was ik deze keer alleen. Niet zo’n gezellig vooruitzicht zou je denken: een hele week alleen in een hotel.

Totdat… ik bij aankomst een mailtje aantrof van Matthijs en Mieke. Zij waren de dag ervoor in Perth geland en hadden nog wel even tijd en zin om een hapje te eten en een biertje te doen. Zodoende kon ik nog even iets testen uit de Lonely Planet wat ik de vorige keer helaas moest overslaan omdat het er te druk was: een biertje in The Brass Monkey. Deze keer was het niet zo druk – het was maandag aan het eind van de middag – en vonden we makkelijk een plaatsje. Het was wel heel raar om zo aan de andere kant van de wereld bekenden tegen te komen! Maar dit maakt het niet minder gezellig.

De week zelf was enerverend, maar waarschijnlijk niet direct noemenswaardig om hier een uitgebreid verslag van te doen. Net als de vorige keer was ik er voor het geven van een training in het gebruik van onze producten. Deze keer was het bij een ander bedrijf, op een andere locatie en met een andere focus.

Zaterdag zou ik weer terugvliegen. Aangezien er maar één vlucht van Malaysia Airlines naar KL per dag gaat en deze pas aan het einde van de dag is, kon ik de morgen gebruiken om nog even rond te lopen in het centrum. Nou ja, een deel van de ochtend dan, want aan het einde van de week hebben we nog even een vrijdagmiddag/-avond borrel gedaan. En bij keihard tankende Australiërs wil je natuurlijk niet achterblijven. Ook hier vond ik dat ik van de cultuur moest proeven. Dat dit vervolgens ten koste ging van de daaropvolgende morgen moge evident zijn. Temeer omdat ik die ochtend niet echt kon uitslapen in verband met een vroege checkout. Maar goed, ’s avonds een man, dus ’s ochtends ook, zodoende lekker op pad. Snel nog even wat spullen gehaald die we hier niet of nauwelijks kunnen vinden. In de tussentijd nog uitgebreid stilgestaan bij een fantastische show van een straatartiest die handig, grappig, (leuk) brutaal, maar bovenal enorm ad rem was!

Wel keek ik weer uit om naar huis te gaan. Naast de voor de hand liggende reden, zag ik er enorm naar uit om van de almond chicken en de tropische salade te genieten (zie het vorige stukje)! In tegenstelling tot Anja was ik niet bang of het eindresultaat al dan niet zou lukken. De enige vraag waar ik mee rondliep, was hoe lekker lekker zou zijn. Anja dacht voor 2 dagen gekookt te hebben en moest mij remmen om nog een halve portie over te houden. I rest my case…
(ik zie al weer uit naar de volgende cookery bijeenkomst )