Hier dan eindelijk het verslag van onze Bali trip, al weer meer dan een maand geleden. Wat hebben we genoten!
In die week waren er twee feestdagen en was er ook nog eens een brandoefening op kantoor, waardoor je zo een halve dag kwijt bent. Dus besloten we last minute (Sjoerd weet nooit ver van tevoren of hij wel vrij kan nemen) dat we een paar dagen weg wilden. Maar aangezien er die week twee feestdagen waren en er dus veel mensen even weg wilden, waren er nog maar weinig vluchten beschikbaar. Eigenlijk alleen Bangkok en Bali… Dus op naar Bali!
Eigenlijk wel gek om te beseffen dat mensen in Nederland een dergelijke reis maanden tot een jaar van te voren boeken, en wij dit ‘even’ twee dagen van tevoren doen. En het is maar 3 uur vliegen! Toen ik het hotel boekte wist ik nog niet zoveel van Bali en had bedacht dat een iets rustiger resort, net iets boven het drukke toeristische gedeelte wel wat zou zijn.
Eenmaal geland op Bali werden we opgewacht door een chauffeur van het resort. Het is erg aan te raden dit van te voren te regelen, anders betaal je veel te veel en wordt je helemaal gek van al die mannetjes die je af willen zetten. Ik vroeg de chauffeur hoe lang de rit naar het hotel zou duren en hij zei ongeveer een uur, afhankelijk van het verkeer. Direct toen we het terrein van het vliegveld verlaten hadden, begrepen we wat hij bedoelde. In KL is het verkeer al verschrikkelijk, maar hier zijn nog meer scootertjes en de wegen zijn de twee keer zo smal. Eigenlijk een eenbaansweg, maar dan toch voor twee richtingen… Dit maakt dat het allemaal niet echt snel gaat en het gebied rondom het vliegveld is net een trechter: al het verkeer moet over een paar smalle weggetjes.
Na anderhalf uur kleine weggetjes en geen idee hebbend waar we waren, kwamen we dan eindelijk bij ons hotel/resort aan. Echt in de ‘middle of nowhere’. Maar prachtig! Een groot bed, wat een opluchting ten opzichte van een kleine bedje in KL. En een mooie grote badkamer met douche en bad. Na even opgefrist te hebben, hebben we nog wat gegeten en gedronken bij het zwembad. Heerlijk Indonesisch, soto ayam. Dat Indonesisch eten hadden we ook in Maleisië verwacht, maar Maleis is toch heel anders. Dat wordt genieten deze week! Heerlijk geslapen, wat een rust. Het nadeel van die rust is echter ook dat er geen taxi’s komen en aangezien het resort nog maar net open was, wisten veel chauffeurs het niet eens te vinden. De volgende ochtend zijn we daarom maar naar Echo Beach gelopen, in de hoop daar een taxi te vinden. Volgens de reisgids zou dit geen probleem zijn: er was een taxi stand op Echo Beach. De wandeling naar het strand duurde ongeveer 15 minuten en we zagen al direct prachtige rijstvelden, afgewisseld met prachtige tempeltjes. Het strand bleek geen wit zandstrand, maar van dat zwarte zand. Nadeel van dit zand is dat het erg heet is en je echt moet rennen om je voeten niet te verbranden. Na een drankje bij een strandtent gedronken te hebben, gingen we op zoek naar de taxi stand. Maar wat bleek, het was alleen een drop off, taxi’s mochten niet wachten. Ik probeerde een chauffeur die net mensen afgezet had, maar hij was voor de hele dag door die mensen gereserveerd. Er was wel een stand waar je tegen een (wat ons betreft) veel te hoge prijs een ritje af kon spreken. Dan maar afdingen, dachten we, maar dat lukte niet echt. We wilden eigenlijk een enkele reis naar Ubud, maar ze vroegen de halve prijs van een chauffeur voor een hele dag. En ze wilden onderweg overal stoppen: batik, zilver, schilderijen. En wij wilden alleen maar een taxi ritje van een uur naar Ubud. Uiteindelijk zijn we akkoord gegaan en stopte de goede man bij een batik fabriekje en een zilver winkel. Zo ontzettend toeristisch en allemaal verzameld in één straat. Dus een hele straat met alleen maar zilverwinkels. En elke chauffeur stopt hier. Hij zal wel commissie krijgen als hij mensen brengt… Toen hij ook nog wilde stoppen bij de straat met schilderijen, hebben we maar vriendelijk gevraagd door te rijden naar Ubud. Ondertussen hadden we wel een beetje door hoe het in Bali werkt. Taxi’s heb je bijna niet. Iedereen huurt een auto met chauffeur voor een hele dag (kost net zoveel als twee enkele reizen van een uur!) en laat zich lekker rondrijden. In eerste instantie wilden wij zelf een auto huren, maar ik ben blij dat we dat niet gedaan hebben. Ons internationaal rijbewijs was namelijk niet meer geldig, en elke keer als de politie je aanhoudt (en dat doen ze vaak), moet je dan betalen. En met die smalle weggetjes en al die scootertjes… Daarbij komt dat er bijna nergens bewegwijzering te vinden is. Wij hadden echt geen idee welke richting we op reden met al die smalle kronkelweggetjes. Ondertussen hadden we ook al door dat het eiland veel groter was dan we van te voren dachten. We hadden dus al snel besloten de volgende dag ook een auto met chauffeur te regelen. Ook wel zo lekker, af en toe in de auto af te kunnen koelen met die hitte. De zon scheen namelijk de hele dag en het was er een stuk warmer dan in KL, maar wel droger en niet zo benauwd. Wat wel opmerkelijk is te zien, in vergelijking met KL, is dat iedereen hier zijn richtingaanwijzer gebruikt. Zelfs als je op een kruising rechtdoor wil: als je beide richtingaanwijzers (dus de alarmlichten) aan hebt, betekent dit dat je rechtdoor wil. Wel zo handig.Toen we eenmaal aangekomen waren in Ubud was het al lunchtijd en hebben we meteen maar een must try in Bali geprobeerd: babi guling, speenvarken. Sommige delen waren erg lekker, heel mals, sommige minder. Dit is meteen ook het grote verschil met Maleisië: overal varkensvlees en bijna geen hoofddoekjes. Wat een verademing!
Daarna volgde een rondwandeling door het stadje. We startten met Ubud Palace, het ‘paleis’ van Ubud’s Koninklijke familie, vervolgd door een beetje een verstopte markt. Daarna kwamen we in een rustig voetgangersstraatje met allemaal kleine tempels en hotels/resorts. Vervolgens kwamen we in een gebied met veel eettentjes, winkeltjes, kledingboetiekjes, spa’s en meer tempeltjes. De winkels zijn allemaal gespecialiseerd in één ding: kunst. De eerste paar winkels zijn nog leuk, maar daarna is het eigenlijk allemaal hetzelfde. Dan wordt onze aandacht getrokken door een processie van mensen in het wit. Het blijkt een begrafenis te zijn. Mooi om eens gezien te hebben. De Sacred Monkey Forest Sanctuary slaan we over. De meeste mensen kijken hun ogen uit naar de aapjes, maar we zien in KL al genoeg aapjes. Ondertussen zijn we toe aan wat afkoeling en gaan ergens binnen In de airco!) wat drinken. Na nog wat rondwandelen kopen we kaartjes voor de traditionele dansvoorstelling ’s avonds en regelen alvast een ritje terug naar het hotel, omdat we niet weten of dit ’s avonds nog lukt. In eerste instantie denk je dat er helemaal geen ‘taxi’s’ zijn, maar na een tijdje merk je dat overal in toeristische gebieden mannetjes in normale kleren staan die je een ritje aan proberen te smeren.
Omdat geen enkele chauffeur het resort kon vinden, hebben we het resort maar gevraagd een chauffeur te regelen om ons de volgende dag weer rond te toeren. Dit keer ging de reis richting het zuiden. En we wilden minder lang in de auto zitten, en dus meer tijd hebben om rond te kijken en te genieten. We begonnen ’s ochtends in Seminyak, een hip stadje met vooral veel winkels. Ik was op zoek naar een elastiekje voor in mijn haar omdat ik deze verloren was op het strand. Nou zou je zeggen, niet echt een moeilijke opgave, maar dat bleek tegen te vallen. Er waren heel veel winkels met leuke dingen voor in huis, sierraden en heel veel kleding, maar een elastiekje…
Op de terugweg naar het resort wilden we nog wat eten, maar dan niet op het super toeristische strand bij Jimbaran (wat veel mensen doen nadat ze deze tempel bezocht hebben), maar we wilden wat meer lokaals. De chauffeur wist wel een plekje en hij bracht ons naar een restaurant dat bekend staat om de beste spareribs van Bali: iiga Warung. En lekker dat ze waren! En weinig toeristen.
De volgende dag hebben we lekker uitgeslapen en rustig aan gedaan omdat we om drie uur ’s middags naar het vliegveld gebracht zouden worden. Echter, om half één vroeg de chauffeur van het hotel of wij het erg vonden eerder naar het vliegveld te gaan. Hij moest namelijk een ander stel naar Seminyak brengen en kon ons meteen meenemen, zodat hij niet twee keer hoefde te rijden. In eerste instantie had ik hier niet zoveel zin in omdat ik liever nog even op het resort bleef dan op het vliegveld te wachten, maar we besloten uiteindelijk niet moeilijk te doen en toch mee te gaan. We waren natuurlijk veel te vroeg op het vliegveld en wilden onze bagage alvast inchecken, zodat we daarna door de douane en het hele gebeuren konden en nog wat konden shoppen. Er was een mooie Malaysia Airlines balie en daar gingen we in de rij staan. Maar we konden hier onze bagage niet inchecken, dat kon pas twee uur van te voren. Dit vonden wij onzin, de balie was toch gewoon open? Dus op naar het kantoor van Malaysia Airlines om ons beklag te doen. Nee, we konden onze bagage pas twee uur van te voren inchecken, maar misschien was er nog plaats over in de eerstvolgende vlucht? Nou, uiteindelijk konden we dus zonder bijbetaling een vlucht eerder nemen. Super!Wat wel goed is om te weten, en wat niet in alle reisgidsen vermeld wordt, is dat je op het vliegveld nog een ‘vertrekbelasting’ moet betalen: 150.000 rupiah per persoon. Is wel handig om te weten voordat je al je rupiahs opgemaakt hebt…
Jeetje, wat is het een lang verhaal geworden. Maar er was ook zoveel te vertellen! Ik zal het volgende keer proberen korter te houden… Oh ja, meer foto’s staan op Facebook. Nu verder met de voorbereidingen voor Vietnam. Zin in!